Tarcze ostrzegawcze - świetlne

Tarcza ostrzegawcza – urządzenie sygnalizacyjne stosowane w ruchu kolejowym do informowania maszynisty o sygnale wyświetlanym na zbliżającym się semaforze i umożliwiająca dostosowanie prędkości, tak by w wypadku nakazu zatrzymania bądź ograniczenia prędkości, można było to uczynić przed minięciem semafora. Stosuje się je przed semaforami półsamoczynnymi w odległości umożliwiającej bezpieczne zatrzymanie pociągu.

Tarcze świetlne

Tarcze ostrzegawcze świetlne wyglądają podobnie jak semafory, ale o słupie pomalowanym na szaro, na którym znajduje się oprawa z dwiema latarniami w pionie: jedna ze szkłem pomarańczowym i jedna ze szkłem zielonym albo umieszczona jest oprawa z tylko jedną latarnią ze szkłem pomarańczowym (w takim wypadku tarcza może wskazać jedynie sygnały Os1 i Os4). Bywają umieszczane zarówno przed semaforami świetlnymi, jak i kształtowymi. Jeśli tarcza znajduje się przy semaforze kształtowym wskazującym sygnał Sr1 „Stój” to pozostaje wygaszona. Do odwołania stosowany jest historyczny sygnał Ot3 "Semafor wskazuje sygnał wjazd ze zmniejszoną prędkością, następny semafor wskazuje sygnał stój lub Semafor wskazuje sygnał wjazd ze zmniejszoną prędkością, następny semafor wskazuje sygnał zezwalający na jazdę.

Sygnały na świetlnych tarczach ostrzegawczych				Stosowany do odwołania
Os1	Os2	Os3	Os4	Ot3
Stój	vmax	100km/h	40/60 km/h	zmniejszona
	Każda tarcza ostrzegawcza wyposażona jest dodatkowo we wskaźnik W1. Ustawia się go bezpośrednio przed tarczą ostrzegawczą lub mocuje go nisko do masztu tarczy.
	Na szlakach wyposażonych w SBL rolę tarczy ostrzegawczej spełnia ostatni semafor blokady samoczynnej, oznaczony w tym wypadku wskaźnikiem W18.